و من [کلام] وصیة له (علیه السلام) وَصّى [به] بِها شریح بن هانئ لمّا جعله على مقدمته إلى الشام:
اتَّقِ اللَّهَ فِی کُلِّ صَبَاحٍ وَ مَسَاءٍ، وَ خَفْ عَلَى نَفْسِکَ الدُّنْیَا الْغَرُورَ وَ لَا تَأْمَنْهَا عَلَى حَالٍ؛ وَ اعْلَمْ أَنَّکَ إِنْ لَمْ تَرْدَعْ نَفْسَکَ عَنْ کَثِیرٍ مِمَّا تُحِبُّ مَخَافَةَ [مَکْرُوهِهِ] مَکْرُوهٍ، سَمَتْ بِکَ الْأَهْوَاءُ إِلَى کَثِیرٍ مِنَ الضَّرَرِ؛ فَکُنْ لِنَفْسِکَ مَانِعاً رَادِعاً، وَ [لِنَزَوَاتِکَ] لِنَزْوَتِکَ عِنْدَ الْحَفِیظَةِ وَاقِماً قَامِعاً.
وصیتى از آن حضرت (ع) به شریح بن هانى، هنگامى او را با مقدمه لشکر خود به شام فرستاد:
در هر صبح و شام از خداى بترس و نفس خود را از دنیاى فریبنده برحذر دار. و در هیچ حال امینش مشمارو بدان که اگر نفس خویش را از بسیارى از آنچه دوست مى دارى، به سبب آنچه ناخوش مى دارى، باز ندارى، هوا و هوس تو را به راههایى مى کشاند که زیانهاى فراوان در انتظارت خواهد بود. پس همواره زمام نفس خویش فرو گیر و راه خطا بر او بربند و چون به خشم آمدى، مقهورش ساز و سرش را فرو کوب و خردش نماى.